Mijn vrouw en ik zitten nu 2 jaar en 360 dagen in de situatie van ongewenste kinderloosheid. Hoe weet ik dat zo precies? Over 7 dagen zijn wij 3 jaar getrouwd. Na ons huwelijk zijn wij gelijk gestopt met alle anti-conceptie. In deze 3 jaar is er al veel gebeurd en hebben wij veel ondernomen. Van huisarts naar ziekenhuis, en van alle (guilty) pleasures naar alles wat verantwoord en gezond is. We willen alles doen wat onze kansen vergroot.
In dit alles staat de vrouw centraal. Althans dat is mijn perceptie. De vrouw moet alles ondergaan. Zij is degene die zwanger moet worden. Haar lichaam is "ground zero", daar waar alles begint. In bijna alle onderzoeken moet de vrouw op één of andere manier onderzocht worden. Dit door middel van bloedonderzoek, een echo, puncties en nog veel meer. Tijdens de verschillende trajecten wordt er aan haar getrokken, ze wordt geprikt, er wordt gevoeld en uiteindelijk wordt in haar lichaam bepaald of het is gelukt of niet. Ik kan mijzelf niet voorstellen wat dit allemaal te weeg brengt. Hoe dit voor haar moet voelen. Het vraagt enorm veel van de vrouw, op zowel mentaal als fysiek vlak.
Maar wat is dan de rol van de man in dit alles? Wat wordt er van jou verwacht? In lichamelijke zin hoef je maar één bijdrage te doen. In tegenstelling tot wat de vrouw te voortduren krijgt is dit een peulenschil. Ik ervaar die ene taak als zo belangrijk dat ik dwars door het rode licht heen rij (althans dat denk ik, ik hoop van niet) op weg naar het ziekenhuis. Ik was bang dat ik mijn bijdrage misschien had besmet met een haar of duizend andere voorbeelden. Die ene taak was zo belangrijk voor mij. Eigenlijk raar als ik eraan terug denk. En ik weet waardoor het komt. Ik voel namelijk een enorme machteloosheid in dit alles. Ik kan niks anders dan toekijken als zijn aan mijn vrouw trekken, aan haar voelen en haar prikken. Ik sta erbij als zij zichzelf prikt met hormonen. Ik houd haar vast als ze huilt omdat het niet gelukt is, ik stel haar gerust als ze ongerust is, en ik temper haar enthousiasme omdat ik niet wil dat ze gekwetst wordt als het niet waar blijkt te zijn. Ik laat haar praten als zij dat nodig heeft, laat haar huilen als zij dat nodig heeft. Maar over geen van dit alles heb ik controle. Mijn wens is dat ik alle pijn op mij kan nemen zodat zij er niet mee om hoeft te gaan. Maar dat kan niet, dat lukt me niet. Er is nog steeds verdriet als het niet lukt, er is nog steeds het gevoel van onrechtvaardigheid als het bij andere wel lukt.
Ik zie mijn rol als "rots in de branding". Ik probeer er voor haar te zijn als zij dat nodig heeft. Ik troost haar, ik laat haar lachen, ik relativeer, ik bevestig, ik ontkracht en ik praat. Dat laatste wordt lastig als het over mijn gevoelens gaat. Hoe ik alles ervaar. Terwijl ik dit schrijf kan ik daar twee oorzaken voor bedenken. Enerzijds omdat ik haar niet wil belasten met mijn verdriet, mijn boosheid, mijn jaloezie naar anderen en alle andere gevoelens. Ik weet dat zij dit niet erg vindt, maar toch blijft het moeilijk. Anderzijds voelt het "out of character" als ik mijn gevoelens blootleg. Ontzettend cliché vind ik zelf, maar toch is het waar. Het voelt ook alsof ik kracht verlies om als rots te fungeren. En dat ik er dus "minder" voor haar kan zijn. Dit alles is misschien totaal irrationeel, maar ik kan het gevoel niet negeren. Het doet mij ook twijfelen aan mijn rol als rots. Moet ik dat wel zijn? Is dat wel wat zij wil? Of moet ik misschien meer een luchtkussen zijn die zij als drijver kan gebruiken om boven water te blijven, maar tegelijkertijd ook op kan rusten, en zachtjes in kan wegzakken tussen de zachte kussens... Zich totaal geborgen voelen op een onrustige zee...
Kortom welke rol moet ik aannemen, misschien wel beide? Normaliter kan ik best wel als kameleon fungeren, maar nu? Nu vind ik het lastig. Ik kan moeilijk schakelen. Ik durf de rol als rots niet los te laten. Bang omdat ik dan misschien breek, en zij niemand meer heeft om op terug te vallen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten