De duizeling van onduidelijkheid

Vorige week dinsdag was het onze trouwdag, een feestelijke dag zou je zeggen. Maar bij ons zit er een nasmaak aan. Het is voor ons een reminder aan hoe lang wij bezig zijn om onze kinderwens te vervullen. En dat was vorige week precies drie jaar. De afgelopen drie jaar zitten mijn vrouw en ik in een situatie waar onduidelijkheid een grote rol speelt. Waarom? Omdat artsen bij ons allebei geen oorzaak kunnen vinden die leidt tot een verminderde kans op een zwangerschap. Alles ziet er goed uit.

Althans, sinds wij met IUI begonnen zijn, zegt elke arts die wij hebben gesproken dat ze toch wel iets zien. Maar wat? Dat weten ze niet. En kan het het kwaad? "Vast niet, ga maar gewoon door." Tot ongeveer twee weken geleden, toen wij voor een startecho in het ziekenhuis waren. Na de echo zei de arts weer dat hij iets zag. En gezien het feit dat wij al enige tijd bezig zijn, vond hij dat dit toch wellicht verder bekeken moest worden, want misschien is dit toch wel de oorzaak. Een week lang moest mijn vrouw wel prikken. Een week lang zaten wij in spanning, maar ook hoopvol dat wij misschien een antwoord gaan krijgen op onze vraag: zou er dan eindelijk een oorzaak gevonden worden die ons probleem verklaart? Wat zou dat fijn zijn. Hoopvol maar gespannen gingen wij dus naar het ziekenhuis afgelopen vrijdag. Wij hadden weer een nieuwe arts. We weten dat het bij dit ziekenhuis hoort, maar wij weten dus nooit welke arts wij hebben. Op de echo zag ook deze arts weer iets, misschien zelfs wel iets meer dan vorige week. Bij mij kwam naar boven: "Zouden ze nu toch verder gaan kijken? Gaan wij een antwoord krijgen in de komende weken?" Het tegendeel was helaas waar. Tegenover ons zat een arts die hardop aan het denken was en tijdens haar denkproces tot de conclusie kwam dat het niet hoefde uit te maken en dat we gewoon door kunnen gaan, ondanks dat er "iets" zit. "Maar dat zien we elke keer, dus dat moet geen kwaad kunnen. En als het deze keer niet lukt, dan gaan we wel een nieuwe echo maken, en als we dan nog iets zien, kunnen we een kijkoperatie doen."
Kortom onze hoop op een oorzaak en een antwoord viel in duigen. De onduidelijkheid blijft maar voortborduren.

De frustraties lopen op. Mijn vrouw en ik zijn de onduidelijkheid zat. Onlangs zei iemand tegen mij dat er in een gezond lichaam niks zit. Dus er moet iets zijn. Sinds januari ziet men eigenlijk al iets. Mijn vrouw heeft de afgelopen twee tot drie weken steken in haar linkerzij. Elke dag. We hebben dit aangekaart, maar vervolgens horen zij het niet. "Het hoort erbij," zeggen ze dan. Maar we geloven het niet meer. Al drie jaar in onduidelijkheid. En we zijn nog geen stap verder. Mijn hoofd duizelt er soms van. Hoe kan dit nu allemaal? Ook bij mijn vrouw. En zij wordt nog eens volgepompt met hormonen elke periode. En voor wat? Tot op heden voor niets. Niet eens een antwoord of een oorzaak voor ons "probleem". Maar we hebben eigenlijk niet eens een probleem, want er is niks mis. Het lukt ons alleen niet om kinderen te krijgen. Mijn vrouw kan niet eens op haar eigen lichaam vertrouwen. Haar lichaam doet wat de hormonen willen. De hormonen die de artsen haar geven. Ze steekt er zoveel energie in, en krijgt er niks voor terug. Soms kunnen wij maar moeilijk het antwoord vinden op de vraag: "Waar doen wij het voor?" Ook een andere vraag wil ik zo graag kunnen beantwoorden. Een simpel antwoord op de vraag: "Kunnen wij kinderen krijgen?", zou ons zo enorm helpen. Maar het antwoord blijkt niet zo simpel, althans dat is wat ik opmaak uit wat alle artsen die ons behandelen ons vertellen. Of wordt het misschien te moeilijk gemaakt.....?

Oef, nog een duizeling van onduidelijkheid. Misschien wel ergens een beetje paranoïde? Dat is wat onduidelijkheid met mij doet. Ik weet het niet dus ga ik maar van het ergste uit. De sprankeltjes hoop die je krijgt dwingen het doemscenario weer uit mijn hoofd. Maar als die hoop de kop in wordt gedrukt, ben ik weer terug bij af. "Kan ik wel kinderen krijgen?", vraag ik mij dus al drie jaar af....

Wat is je rol als man bij ongewenste kinderloosheid?

Mijn vrouw en ik zitten nu 2 jaar en 360 dagen in de situatie van ongewenste kinderloosheid. Hoe weet ik dat zo precies? Over 7 dagen zijn wij 3 jaar getrouwd. Na ons huwelijk zijn wij gelijk gestopt met alle anti-conceptie. In deze 3 jaar is er al veel gebeurd en hebben wij veel ondernomen. Van huisarts naar ziekenhuis, en van alle (guilty) pleasures naar alles wat verantwoord en gezond is. We willen alles doen wat onze kansen vergroot.

In dit alles staat de vrouw centraal. Althans dat is mijn perceptie. De vrouw moet alles ondergaan. Zij is degene die zwanger moet worden. Haar lichaam is "ground zero", daar waar alles begint. In bijna alle onderzoeken moet de vrouw op één of andere manier onderzocht worden. Dit door middel van bloedonderzoek, een echo, puncties en nog veel meer. Tijdens de verschillende trajecten wordt er aan haar getrokken, ze wordt geprikt, er wordt gevoeld en uiteindelijk wordt in haar lichaam bepaald of het is gelukt of niet. Ik kan mijzelf niet voorstellen wat dit allemaal te weeg brengt. Hoe dit voor haar moet voelen. Het vraagt enorm veel van de vrouw, op zowel mentaal als fysiek vlak.

Maar wat is dan de rol van de man in dit alles? Wat wordt er van jou verwacht? In lichamelijke zin hoef je maar één bijdrage te doen. In tegenstelling tot wat de vrouw te voortduren krijgt is dit een peulenschil. Ik ervaar die ene taak als zo belangrijk dat ik dwars door het rode licht heen rij (althans dat denk ik, ik hoop van niet) op weg naar het ziekenhuis. Ik was bang dat ik mijn bijdrage misschien had besmet met een haar of duizend andere voorbeelden. Die ene taak was zo belangrijk voor mij. Eigenlijk raar als ik eraan terug denk. En ik weet waardoor het komt. Ik voel namelijk een enorme machteloosheid in dit alles. Ik kan niks anders dan toekijken als zijn aan mijn vrouw trekken, aan haar voelen en haar prikken. Ik sta erbij als zij zichzelf prikt met hormonen. Ik houd haar vast als ze huilt omdat het niet gelukt is, ik stel haar gerust als ze ongerust is, en ik temper haar enthousiasme omdat ik niet wil dat ze gekwetst wordt als het niet waar blijkt te zijn. Ik laat haar praten als zij dat nodig heeft, laat haar huilen als zij dat nodig heeft. Maar over geen van dit alles heb ik controle. Mijn wens is dat ik alle pijn op mij kan nemen zodat zij er niet mee om hoeft te gaan. Maar dat kan niet, dat lukt me niet. Er is nog steeds verdriet als het niet lukt, er is nog steeds het gevoel van onrechtvaardigheid als het bij andere wel lukt.

Ik zie mijn rol als "rots in de branding". Ik probeer er voor haar te zijn als zij dat nodig heeft. Ik troost haar, ik laat haar lachen, ik relativeer, ik bevestig, ik ontkracht en ik praat. Dat laatste wordt lastig als het over mijn gevoelens gaat. Hoe ik alles ervaar. Terwijl ik dit schrijf kan ik daar twee oorzaken voor bedenken. Enerzijds omdat ik haar niet wil belasten met mijn verdriet, mijn boosheid, mijn jaloezie naar anderen en alle andere gevoelens. Ik weet dat zij dit niet erg vindt, maar toch blijft het moeilijk. Anderzijds voelt het "out of character" als ik mijn gevoelens blootleg. Ontzettend cliché vind ik zelf, maar toch is het waar. Het voelt ook alsof ik kracht verlies om als rots te fungeren. En dat ik er dus "minder" voor haar kan zijn. Dit alles is misschien totaal irrationeel, maar ik kan het gevoel niet negeren. Het doet mij ook twijfelen aan mijn rol als rots. Moet ik dat wel zijn? Is dat wel wat zij wil? Of moet ik misschien meer een luchtkussen zijn die zij als drijver kan gebruiken om boven water te blijven, maar tegelijkertijd ook op kan rusten, en zachtjes in kan wegzakken tussen de zachte kussens... Zich totaal geborgen voelen op een onrustige zee...

Kortom welke rol moet ik aannemen, misschien wel beide? Normaliter kan ik best wel als kameleon fungeren, maar nu? Nu vind ik het lastig. Ik kan moeilijk schakelen. Ik durf de rol als rots niet los te laten. Bang omdat ik dan misschien breek, en zij niemand meer heeft om op terug te vallen...

Dagenlange nasleep van een "mokerslag"

Het verbaast mij altijd hoe lang het duurt om een emotionele tegenslag te verwerken. Helemaal als dit een mokerslag is geweest. Binnen enkele minuten slaat mijn gemoedstoestand om en ben ik compleet van mijn stuk gebracht. De dagen erna lijken soms een roes te zijn. Ik kan mij maar moeilijk ergens toe zetten. Ik kan mij niet concentreren en alles lijkt zo ontzettend moeilijk. De ritjes naar mijn werk zijn zelfs lastig. Ik moet dan echt mijn aandacht erbij houden. Soms loopt er dan zelfs een traantje langs mijn wang. Want het enige waar ik dan aan kan denken is de mokerslag en welke emotie het bij mij losmaakt.

Twee dagen geleden kwam er weer een mokerslag. Eén van mijn vrienden wordt vader...

De klap die ik krijg is altijd tweeledig. Enerzijds voel ik boosheid in combinatie met jaloezie. "Waarom zij wel en ik niet?", is dan de vaak voorkomende gedachte. Het voelt niet eerlijk en ik kan wel boos worden op alles en iedereen. Onrechtvaardigheid is altijd een trigger geweest voor mij om boos te worden. En deze situatie voelt voor mij heel onrechtvaardig. Ik wil het zo graag, mijn vrouw wil het zo graag. Wij laten er veel voor, hebben zelfs de hulp van specialisten ingeroepen. Ik laat mijn biertje staan en zij haar wijntje. We nemen onze vitamines. Eigenlijk alles waar wij invloed op hebben, en dat is helaas niet veel, proberen wij zo te sturen dat het bij ons zal lukken. En al drie jaar krijgen wij het deksel op onze neus. Keer op keer. Als je dan hoort dat het bij iemand anders wel lukt, die naar mijn idee er veel minder voor heeft hoeven laten staan, dan voelt dat onrechtvaardig.
Maar dan komt het tweede deel van de klap, schaamte. Schaamte voor mijn jaloezie, schaamte voor mijn boosheid, schaamte voor het onrechtvaardige gevoel van onrechtvaardigheid. Want het is fantastisch nieuws dat iemand een kind krijgt. Het is een zegen en een wonder. En door mijn jaloezie en boosheid zie ik dat niet meer zo, in ieder geval niet op dat moment. En dat raakt mij. Want zo ben ik normaal niet. Ik ben niet heel jaloers aangelegd, ik gun mijn vrienden en familie alles. Maar door de jarenlange tegenslag lijkt het wel alsof ik verbitterd raak. Steeds minder mijzelf wordt. Het hele traject van een kind krijgen verandert mij. En zeker niet altijd ten goede. En dat raakt mij enorm. En omdat ik het dan als mijn plicht zie, zoek ik naar enthousiasme en blijheid en kan (tot nu toe) deze nog net vinden. Met al mijn enthousiasme feliciteer ik diegene die zwanger is. Ik zeg wel meerdere malen hoe tof het is en hoe blij ik voor ze ben. Maar diep in mijn achterhoofd voelt het gemaakt, ik draag een masker op dat moment. Niet veel mensen in mijn omgeving weten het namelijk. En sommige weten het wel, maar niet hoever alles gaat. Een enkeling weet alles van de situatie, maar zeker niet alles van de emoties die er voor mij achter zitten. Misschien zelfs mijn vrouw niet helemaal. Dat komt omdat ik het weinig echt uit, moeilijk vind om over te praten. Ik stop het snel weg.

Ik ben nu twee dagen verder na de mokerslag en ik heb nu wel het gevoel dat ik langzaam begin op te krabbelen. Makkelijk is het niet, maar we nemen stapjes vooruit. "Op naar de volgende!", zeg ik tegen mijzelf met een knipoog. Maar ik hoop dat één dezer dagen de mokerslag toch plaatsmaakt voor een wonder...

Ben ik de enige man die zich voelt als een vader zonder kind?

Gevoelens van frustratie, machteloosheid en onrechtvaardigheid voeren de boventoon op dit moment. Maar om nu zomaar zonder uitleg een blog te schrijven, doe ik jullie als lezer niet aan. Deze gevoelens hebben oorzaak, en ik heb al langer de drang om deze gevoelens te uiten en/of te delen. 

Ik zal mijzelf kort introduceren. Zoals je wellicht al dacht ben ik een man. Op dit moment 31 jaar, gelukkig getrouwd met een schat van een vrouw en woonachtig in Rotterdam. Ik heb een leuke baan en fijne collega's. Verder heb ik een familie die veel van mij houdt met daarbij een schoonfamilie die net zoveel van mij houdt (en ja dat is dus gewoon mogelijk, ondanks alle stereotype die je tegenkomt). Je zou zomaar kunnen zeggen dat ik beschik over alle dingen die je nodig hebt in het leven hier op aarde. Toch ontbreekt er één ding:

Mijn vrouw en ik hebben een grote kinderwens. 

De laatste drie jaar staan bij ons in het teken van het krijgen van kinderen. Na ons huwelijk in 2013 zijn we begonnen. Na een jaar geen resultaat gingen wij naar de dokter en het ziekenhuis. De boodschap was: "Jammer joh, maar geen zorgen. Probeer het nog een jaar dan maak je nog genoeg kans. Komt goed." Dat hebben we braaf gedaan, en nog een half jaar extra. Maar ook daar kwam geen resultaat uit. En dus weer terug naar het ziekenhuis en nu zitten wij in het IUI traject. Daarvan is de eerste poging ook niet gelukt, en wachten we nu op de start van een nieuwe cyclus met de hoop dat we met de tweede poging wel kunnen "scoren". Je zou denken dat er dan een probleem zou moeten zijn bij één van ons. Maar dat is niet zo, bij ons is alles "goed". 

Wel zit ik in de levensfase dat bijna iedereen in mijn omgeving aan kinderen begint, of kinderen heeft. Dat is nogal confronterend kan ik je vertellen. Al mijn vrienden, die ik 15, 20 of meer dan 20 jaar ken, worden of zijn nu vader. Ik heb het er met enkele vrienden wel eens over, maar vaak bekruipt mij het gevoel dat ik niet begrepen wordt. En dat is de schuld van niemand, maar wel de realiteit van dit moment. Ook ken ik een bevriend stel, al heel lang, die jarenlang in een soortgelijke situatie hebben gezeten. Voor mijn gevoel begrijpen zij mij beter. Maar zij hebben nu een prachtige dochter gekregen, en ik gun ze dat met heel mijn hart en ziel. Maar daardoor voel het alsof zij mij niet helemaal begrijpen. Zij voelen niet wat ik voel op dit moment. De boosheid omdat het bij ons niet lukt, de bijbehorende frustraties en emoties. Het gevoel wanneer iemand in je naaste omgeving verteld dat hij of zij vader of moeder wordt. Het gevoel dat je ontzettend aan het falen bent omdat ik mijn vrouw geen kind kan schenken, mijn ouders niet kan verblijden met het eerste kleinkind. De schaamte die naar boven komt als ik met een kloppend hart hoop dat niet nog iemand in mijn omgeving met het nieuws komt dat ze zwanger zijn...terwijl het voor iedereen die het mag zijn fantastisch nieuws is. De schaamte omdat je blijheid moet "faken" naar mensen die tegen je vertellen dat ze een kindje verwachten, dat de blijheid echt uit je tenen moet komen en blij bent dat ze het jou telefonisch vertellen zodat je na het telefoongesprek de telefoon kan weggooien en wel in huilen kan uitbarsten...

Nu moet ik ook niet teveel klagen hoor. Ik zit niet alleen in deze schuit, mijn vrouw zit daar net zo goed in. En gelukkig praten wij er samen over en steunen wij elkaar in voor- en tegenspoed. Maar toch is het fijn om er ook met iemand anders over te praten. Iemand die jou helemaal begrijpt, iemand die eigenlijk hetzelfde doormaakt, een lotgenoot, een andere man die ook geen kinderen kan krijgen. Iemand waarmee je samen kan bespreken wat je die dag, week of maand hebt meegemaakt omtrent het krijgen van kinderen. Samen wellicht even "bitchen" over de vrouw die onredelijk reageert omdat zij zich helemaal volstopt met hormonen (met alle respect hoor, begrijp mij niet verkeerd. In de situatie waar ik en mijn vrouw in zitten doet zij er werkelijk alles aan, en ik hoef maar één keer mijn best te doen, voor luttele minuten;) terwijl zij er weken vooraf, tijdens en erna lichamelijk en mentaal mee bezig is. Niets anders dan respect voor haar doorzettingsvermogen).

Maar goed, die lotgenoot. Ik dacht ik ga op zoek. Laptop open, browser open, google openen en zoeken maar. Moet toch zo gevonden zijn, toch? Het tegendeel is waar. Ik kan geen forum vinden waarop ik de lotgenoot kan vinden die ik zoek. Toen hoorde ik dit weekend de term "moeder zonder kind". En daarbij dacht ik, nou dan moet de term "vader zonder kind" wel iets opleveren. Maar ook daarmee kom ik niet ver. Ik lees wel blogs en verhalen van vrouwen, maar dat is toch anders. 

Dan komt bij mij toch de vraag naar boven: "Ben ik de enige man die zich voelt als een vader zonder kind??" Ik hoop van harte dat dit niet zo is. Maar bij het schrijven van dit blog lijkt het daar wel op. Ik hoop die lotgenoot nog te vinden, want ik denk dat hij veel voor mij kan betekenen, en ik voor hem!