Ben ik de enige man die zich voelt als een vader zonder kind?

Gevoelens van frustratie, machteloosheid en onrechtvaardigheid voeren de boventoon op dit moment. Maar om nu zomaar zonder uitleg een blog te schrijven, doe ik jullie als lezer niet aan. Deze gevoelens hebben oorzaak, en ik heb al langer de drang om deze gevoelens te uiten en/of te delen. 

Ik zal mijzelf kort introduceren. Zoals je wellicht al dacht ben ik een man. Op dit moment 31 jaar, gelukkig getrouwd met een schat van een vrouw en woonachtig in Rotterdam. Ik heb een leuke baan en fijne collega's. Verder heb ik een familie die veel van mij houdt met daarbij een schoonfamilie die net zoveel van mij houdt (en ja dat is dus gewoon mogelijk, ondanks alle stereotype die je tegenkomt). Je zou zomaar kunnen zeggen dat ik beschik over alle dingen die je nodig hebt in het leven hier op aarde. Toch ontbreekt er één ding:

Mijn vrouw en ik hebben een grote kinderwens. 

De laatste drie jaar staan bij ons in het teken van het krijgen van kinderen. Na ons huwelijk in 2013 zijn we begonnen. Na een jaar geen resultaat gingen wij naar de dokter en het ziekenhuis. De boodschap was: "Jammer joh, maar geen zorgen. Probeer het nog een jaar dan maak je nog genoeg kans. Komt goed." Dat hebben we braaf gedaan, en nog een half jaar extra. Maar ook daar kwam geen resultaat uit. En dus weer terug naar het ziekenhuis en nu zitten wij in het IUI traject. Daarvan is de eerste poging ook niet gelukt, en wachten we nu op de start van een nieuwe cyclus met de hoop dat we met de tweede poging wel kunnen "scoren". Je zou denken dat er dan een probleem zou moeten zijn bij één van ons. Maar dat is niet zo, bij ons is alles "goed". 

Wel zit ik in de levensfase dat bijna iedereen in mijn omgeving aan kinderen begint, of kinderen heeft. Dat is nogal confronterend kan ik je vertellen. Al mijn vrienden, die ik 15, 20 of meer dan 20 jaar ken, worden of zijn nu vader. Ik heb het er met enkele vrienden wel eens over, maar vaak bekruipt mij het gevoel dat ik niet begrepen wordt. En dat is de schuld van niemand, maar wel de realiteit van dit moment. Ook ken ik een bevriend stel, al heel lang, die jarenlang in een soortgelijke situatie hebben gezeten. Voor mijn gevoel begrijpen zij mij beter. Maar zij hebben nu een prachtige dochter gekregen, en ik gun ze dat met heel mijn hart en ziel. Maar daardoor voel het alsof zij mij niet helemaal begrijpen. Zij voelen niet wat ik voel op dit moment. De boosheid omdat het bij ons niet lukt, de bijbehorende frustraties en emoties. Het gevoel wanneer iemand in je naaste omgeving verteld dat hij of zij vader of moeder wordt. Het gevoel dat je ontzettend aan het falen bent omdat ik mijn vrouw geen kind kan schenken, mijn ouders niet kan verblijden met het eerste kleinkind. De schaamte die naar boven komt als ik met een kloppend hart hoop dat niet nog iemand in mijn omgeving met het nieuws komt dat ze zwanger zijn...terwijl het voor iedereen die het mag zijn fantastisch nieuws is. De schaamte omdat je blijheid moet "faken" naar mensen die tegen je vertellen dat ze een kindje verwachten, dat de blijheid echt uit je tenen moet komen en blij bent dat ze het jou telefonisch vertellen zodat je na het telefoongesprek de telefoon kan weggooien en wel in huilen kan uitbarsten...

Nu moet ik ook niet teveel klagen hoor. Ik zit niet alleen in deze schuit, mijn vrouw zit daar net zo goed in. En gelukkig praten wij er samen over en steunen wij elkaar in voor- en tegenspoed. Maar toch is het fijn om er ook met iemand anders over te praten. Iemand die jou helemaal begrijpt, iemand die eigenlijk hetzelfde doormaakt, een lotgenoot, een andere man die ook geen kinderen kan krijgen. Iemand waarmee je samen kan bespreken wat je die dag, week of maand hebt meegemaakt omtrent het krijgen van kinderen. Samen wellicht even "bitchen" over de vrouw die onredelijk reageert omdat zij zich helemaal volstopt met hormonen (met alle respect hoor, begrijp mij niet verkeerd. In de situatie waar ik en mijn vrouw in zitten doet zij er werkelijk alles aan, en ik hoef maar één keer mijn best te doen, voor luttele minuten;) terwijl zij er weken vooraf, tijdens en erna lichamelijk en mentaal mee bezig is. Niets anders dan respect voor haar doorzettingsvermogen).

Maar goed, die lotgenoot. Ik dacht ik ga op zoek. Laptop open, browser open, google openen en zoeken maar. Moet toch zo gevonden zijn, toch? Het tegendeel is waar. Ik kan geen forum vinden waarop ik de lotgenoot kan vinden die ik zoek. Toen hoorde ik dit weekend de term "moeder zonder kind". En daarbij dacht ik, nou dan moet de term "vader zonder kind" wel iets opleveren. Maar ook daarmee kom ik niet ver. Ik lees wel blogs en verhalen van vrouwen, maar dat is toch anders. 

Dan komt bij mij toch de vraag naar boven: "Ben ik de enige man die zich voelt als een vader zonder kind??" Ik hoop van harte dat dit niet zo is. Maar bij het schrijven van dit blog lijkt het daar wel op. Ik hoop die lotgenoot nog te vinden, want ik denk dat hij veel voor mij kan betekenen, en ik voor hem!