Zo daar zijn we weer, ruim een maand
verder na de vorige aflevering. Voor wie deze niet gezien (natuurlijk gelezen
want er is geen beeldmateriaal ;)) heeft hier nog even de link https://fatherwithoutchild.blogspot.nl/2017/10/married-without-children-episode-2.html,
kan je het inhalen :)
We zijn bijna aan het eind van de Lucrin Chronicles en er kan
afgetrapt worden met de IVF Saga. Eigenlijk zit er een overlap in, zonder dat
wij dit zelf wisten…
Begin november hadden wij de IVF informatiebijeenkomst. Een verplicht
nummertje vanuit het ziekenhuis. Als je dit niet doet dan mag je niet aan het
IVF traject beginnen. Dus wij gingen, benieuwd naar wat wij voorgeschoteld
zouden krijgen. En wat hebben we genoten…;) De avond begon goed. We stapten in
onze auto, deden even de ramen naar beneden om de natte aanslag snel te
verwijderen, en het raam aan de bijrijders kant ging niet meer dicht. Omdat we
onder “dwang” hierna toe moesten zijn we met open raam, door de stad op een
koude novemberavond naar het ziekenhuis gereden. De auto geparkeerd in de
parkeergarage, het raam afgedekt met een kleed om het niet al te opvallend te
laten zien dat het raam openstond, en snel naar de bijeenkomst. Waar we
natuurlijk heerlijk op ons gemak konden zitten, want ja… wie steelt je auto
nu.. niemand toch als je deze met open raam in een parkeergarage in de op 1 na
grootste stad van Nederland parkeert…. Niet dus, maar we moesten.
Aangekomen zitten we in een zaal met 50 andere zielige stelletjes,
met ieder hun reden om aanwezig te zijn: slechte eitjes, traag zaad, baarmoeder
problemen, losse flodders enzovoorts. Daarnaast worden we vergezeld door 4
artsen die ons alles gaan vertellen over IVF. We beginnen met een filmpje… (en
ja, ik hoor Samson in mijn achterhoofd met: “Wawawa, het is weer tijd voor een
filmpje!”) En het eerste wat mijn vrouw tegen mij zegt is: “Deze heb ik van het
weekend al gezien.” Dat is dus het niveau van de informatieavond, alles wat aan
bod komt kan je zelf vinden… Maar goed we “moeten”. Van de 4 artsen kunnen er 2
zeker een presentatie geven en rustig vertellen wat ze kwijt willen. De andere
2, tja die minder… De ene raast in sneltreinvaart (de Fyra of de HSL zijn er
niks bij) door haar verhaal heen, en ploft met een grote zucht neer in haar
stoel. En die zucht neem ik haar niet kwalijk want de adem heeft ze nodig, man,
man, man. De 2e doet zijn verhaal, maar je merkt aan alles dat hij
er geen zin in heeft. Inspiratieloos zou in dit geval een flinke understatement
zijn. De man is beter met cijfers dan met mensen, want onderzoek is zijn
specialisme en dat is te merken. Ik ben blij dat hij mij niet hoeft te
onderzoeken, dat dan weer wel…
Na afloop is er een gevoel van: “we hebben het gehad.” Maar we
hebben het ook als nuttig ervaren, want we weten nu wat onze realistische
kansen zijn: 31%, oftewel 1 op de 3 terugplaatsingen levert een positieve zwangerschapstest
op. Het heeft ons weer even met beide benen op de grond gezet.
De volgende afspraak is 4 weken na de spetterende
informatiebijeenkomst. Dit keer betreft het de intake voor het IVF traject. Eigenlijk
de aftrap van de IVF Saga, zoals eerder al naar voren kwam. Dit zou
gedeeltelijk een groepsessie zijn (dus weer met andere zielige stelletjes gezamenlijk
aftrappen voor IVF) en een individueel deel waarin ons traject aan bod komt. Dat
groepsgedeelte werd blijkbaar geskipt want iedereen werd afzonderlijk
opgeroepen. Blijkt dat iedereen die deze dag moet aftrappen, allemaal speciale
gevallen zijn. De verpleegkundige bracht het wat tactvoller, die gaf aan dat
wij vandaag allemaal wat extra aandacht verdienden. Voelt toch beter om dat
laatste te horen.
We hadden eerst het gesprek met de arts. Daarbij zat een arts in
opleiding die meekeek. Maar gevoelsmatig leek het alsof een peuter mocht
meelopen met een kleuter, want onze “arts” was volgens mij ook nog niet zo lang
geleden afgestudeerd. Maar dat hoort er wel een beetje bij in een academisch
ziekenhuis. Na allerlei vragen te hebben beantwoord mochten we door naar de
volgende ronde, het gesprek met de verpleegkundige. Hierin kwam voornamelijk de
planning naar voren. Tot onze verbazing zou het traject voor ons de dag na de
intake beginnen, die hadden wij even niet verwacht… maar we hadden er ook nooit
naar gevraagd. De verpleegkundige (dit keer gelukkig geen hippie), een ontzettend lieve en behulpzame oudere
vrouw, verifieerde ook veel voor ons, ze had een hotline met de arts. Daardoor
bleek ook nog meer dat de arts ook niet alles scherp op het netvlies had. Maar
de doortastendheid van de verpleegkundige heeft ons een scherp beeld gegeven
van de planning. Na het gesprek met de verpleegkundige konden we door naar
prikpolie om bloed af te nemen, want we moesten nog gescreend worden. De laatste stop was de apotheek
waar we een berg een medicatie meekregen.
Eenmaal thuis ploften we flabbergasted op de bank. Nog steeds
verbaasd over het feit dat we zo snel mogen starten. Mijn eerder voorspelling
van kerst in het ziekenhuis vieren kan het raam uit, dat gaat hem namelijk niet
worden. Dat wordt daarvoor al. De silver lining is dus dat we een normale kerst
kunnen hebben, met onze familie, in afwachting van mogelijk succes van de IVF
behandeling…
Het is spannend allemaal, en we doen wat we kunnen. We krijgen
eigenlijk weinig tijd om erover na te denken, maar dat is misschien maar goed
zo. Teveel nadenken werkt ook niet altijd.
Dus, duimen jullie mee? Misschien dat de volgende aflevering een wonder
met zich mee brengt… dan moet ik uiteindelijk wel de titel van de serie gaan
veranderen, maar dat doe ik met alle liefde, inclusief copywright als Sony
daarop staat ;)
