"Married without children" Episode 3

Zo daar zijn we weer, ruim een maand verder na de vorige aflevering. Voor wie deze niet gezien (natuurlijk gelezen want er is geen beeldmateriaal ;)) heeft hier nog even de link https://fatherwithoutchild.blogspot.nl/2017/10/married-without-children-episode-2.html, kan je het inhalen :)

We zijn bijna aan het eind van de Lucrin Chronicles en er kan afgetrapt worden met de IVF Saga. Eigenlijk zit er een overlap in, zonder dat wij dit zelf wisten…

Begin november hadden wij de IVF informatiebijeenkomst. Een verplicht nummertje vanuit het ziekenhuis. Als je dit niet doet dan mag je niet aan het IVF traject beginnen. Dus wij gingen, benieuwd naar wat wij voorgeschoteld zouden krijgen. En wat hebben we genoten…;) De avond begon goed. We stapten in onze auto, deden even de ramen naar beneden om de natte aanslag snel te verwijderen, en het raam aan de bijrijders kant ging niet meer dicht. Omdat we onder “dwang” hierna toe moesten zijn we met open raam, door de stad op een koude novemberavond naar het ziekenhuis gereden. De auto geparkeerd in de parkeergarage, het raam afgedekt met een kleed om het niet al te opvallend te laten zien dat het raam openstond, en snel naar de bijeenkomst. Waar we natuurlijk heerlijk op ons gemak konden zitten, want ja… wie steelt je auto nu.. niemand toch als je deze met open raam in een parkeergarage in de op 1 na grootste stad van Nederland parkeert…. Niet dus, maar we moesten.

Aangekomen zitten we in een zaal met 50 andere zielige stelletjes, met ieder hun reden om aanwezig te zijn: slechte eitjes, traag zaad, baarmoeder problemen, losse flodders enzovoorts. Daarnaast worden we vergezeld door 4 artsen die ons alles gaan vertellen over IVF. We beginnen met een filmpje… (en ja, ik hoor Samson in mijn achterhoofd met: “Wawawa, het is weer tijd voor een filmpje!”) En het eerste wat mijn vrouw tegen mij zegt is: “Deze heb ik van het weekend al gezien.” Dat is dus het niveau van de informatieavond, alles wat aan bod komt kan je zelf vinden… Maar goed we “moeten”. Van de 4 artsen kunnen er 2 zeker een presentatie geven en rustig vertellen wat ze kwijt willen. De andere 2, tja die minder… De ene raast in sneltreinvaart (de Fyra of de HSL zijn er niks bij) door haar verhaal heen, en ploft met een grote zucht neer in haar stoel. En die zucht neem ik haar niet kwalijk want de adem heeft ze nodig, man, man, man. De 2^e doet zijn verhaal, maar je merkt aan alles dat hij er geen zin in heeft. Inspiratieloos zou in dit geval een flinke understatement zijn. De man is beter met cijfers dan met mensen, want onderzoek is zijn specialisme en dat is te merken. Ik ben blij dat hij mij niet hoeft te onderzoeken, dat dan weer wel…

Na afloop is er een gevoel van: “we hebben het gehad.” Maar we hebben het ook als nuttig ervaren, want we weten nu wat onze realistische kansen zijn: 31%, oftewel 1 op de 3 terugplaatsingen levert een positieve zwangerschapstest op. Het heeft ons weer even met beide benen op de grond gezet.

De volgende afspraak is 4 weken na de spetterende informatiebijeenkomst. Dit keer betreft het de intake voor het IVF traject. Eigenlijk de aftrap van de IVF Saga, zoals eerder al naar voren kwam. Dit zou gedeeltelijk een groepsessie zijn (dus weer met andere zielige stelletjes gezamenlijk aftrappen voor IVF) en een individueel deel waarin ons traject aan bod komt. Dat groepsgedeelte werd blijkbaar geskipt want iedereen werd afzonderlijk opgeroepen. Blijkt dat iedereen die deze dag moet aftrappen, allemaal speciale gevallen zijn. De verpleegkundige bracht het wat tactvoller, die gaf aan dat wij vandaag allemaal wat extra aandacht verdienden. Voelt toch beter om dat laatste te horen.

We hadden eerst het gesprek met de arts. Daarbij zat een arts in opleiding die meekeek. Maar gevoelsmatig leek het alsof een peuter mocht meelopen met een kleuter, want onze “arts” was volgens mij ook nog niet zo lang geleden afgestudeerd. Maar dat hoort er wel een beetje bij in een academisch ziekenhuis. Na allerlei vragen te hebben beantwoord mochten we door naar de volgende ronde, het gesprek met de verpleegkundige. Hierin kwam voornamelijk de planning naar voren. Tot onze verbazing zou het traject voor ons de dag na de intake beginnen, die hadden wij even niet verwacht… maar we hadden er ook nooit naar gevraagd. De verpleegkundige (dit keer gelukkig geen hippie), een ontzettend lieve en behulpzame oudere vrouw, verifieerde ook veel voor ons, ze had een hotline met de arts. Daardoor bleek ook nog meer dat de arts ook niet alles scherp op het netvlies had. Maar de doortastendheid van de verpleegkundige heeft ons een scherp beeld gegeven van de planning. Na het gesprek met de verpleegkundige konden we door naar prikpolie om bloed af te nemen, want we moesten nog gescreend worden. De laatste stop was de apotheek waar we een berg een medicatie meekregen.

Eenmaal thuis ploften we flabbergasted op de bank. Nog steeds verbaasd over het feit dat we zo snel mogen starten. Mijn eerder voorspelling van kerst in het ziekenhuis vieren kan het raam uit, dat gaat hem namelijk niet worden. Dat wordt daarvoor al. De silver lining is dus dat we een normale kerst kunnen hebben, met onze familie, in afwachting van mogelijk succes van de IVF behandeling…

Het is spannend allemaal, en we doen wat we kunnen. We krijgen eigenlijk weinig tijd om erover na te denken, maar dat is misschien maar goed zo. Teveel nadenken werkt ook niet altijd.

Dus, duimen jullie mee? Misschien dat de volgende aflevering een wonder met zich mee brengt… dan moet ik uiteindelijk wel de titel van de serie gaan veranderen, maar dat doe ik met alle liefde, inclusief copywright als Sony daarop staat ;)

"Married without children" Episode 2

We zijn al weer 3 maanden verder naar de "recap" van "Married without children". "Time flies when you're having fun!", is een mooi spreekwoord. En dat klopt ook. Ik kan je vertellen dat de tijd ook vliegt wanneer je geen lol hebt..., echt waar.

In het vorige stuk kon je lezen dat wij over de volgende stap nadachten. Dat nadenken is omgezet naar actie kan ik je vertellen. Geen brute actie zoals je kent uit films als "Expendables" of golden oldies als "Terminator" (ja, ik geef het toe, ik heb onlangs hele domme actiefilms zitten kijken en uit nostalgie ook "Terminator"). Nee, ik bedoel actie als in ziekenhuis in en uit, prikken elke 4 weken en keihard vechten tegen bijwerkingen van hormonen, althans mijn vrouw dan. Ik sta erbij en kijk ernaar, en probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Het lijkt meer op "Grey's Anatomy" dan een domme actiefilm.

Begin september zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis om alles in gang te zetten. We wilden eigenlijk een gesprek met de arts die mij vrouw geopereerd had, maar ja dat zou maanden duren, dus we gingen naar een arts-assistent, of hoe je dat dan ook noemt. Een leuke meid, ja een meid want ze was zeker jonger dan ik (man wat voel ik mij oud terwijl ik dit schrijf;)). Ze was heerlijk chaotisch, maar pakte wel lekker door. We moesten haar wel vertellen dat Lucrin (het $%&#*@middel wat mijn vrouw voor 12 weken in haar lijf moet tolereren) bestond. Maar goed is een kleinigheidje toch, als je de arts van het bestaan van een medicijn op de hoogte moet brengen....
Wel pakte ze door. Zij snapte dat wij niet lang wilde wachten met de aanvang van het traject omdat wij al zo lang bezig zijn. Dus waar zij kon sneed zij de bochten af zodat wij onze planning (alle shit in 2017, en dan hopelijk "joy" in 2018) kunnen uitvoeren. Ook begreep zij wat een ellende endometriose (een linkje voor wie het niet kent https://endometriose.nl/endometriose/) is, en dat het ontzettend slecht te diagnosticeren (een mooi word, maar ik struikel er elke keer over als ik het moet uitspreken, schrijven gaat beter gelukkig) is.

Doordat onze arts-assistent lekker proactief was konden wij snel beginnen. Op 19 september konden we de eerste prik zetten. We hebben verschillende scenario's gehoord over het prikken. Er zou geprikt worden, we moesten zelf prikken, er kwam elke 4 weken een koerier met de prik, alle prikken zouden in 1 keer geleverd worden, enzovoorts... Redelijk onduidelijk allemaal. Maar we kregen duidelijkheid gelukkig. Op 19 september kwam er een verpleegkundige voor een prik-instructie. En wij werden gezegend met een heerlijk hippie variant van een verpleegkundige. Ze was lekker relaxed, vroeg waar het "slachtoffer" was en was deels in bloemetjes stof gehuld. Ze vond onze katten fantastisch en ik zag haar zo 40 jaar geleden aan een joint zitten met een protestbord naast haar terwijl ze even pauze nam van het protesteren tegen "the man". Heel aardige vrouw hoor, maar 1 van de eerste dingen die ze zei was: "Je wordt een heks"..... Lekkere binnenkomer, maar niet heus. Maar goed verder viel het mee, en hielp ze goed. Wij wisten waar we een toe waren en daar ging het om.

Sinds 19 september zitten we dus in het priktraject. Elke 4 weken een prik met Lucrin (http://www.apotheek.nl/medicijnen/leuproreline?product=lucrin#belangrijk-om-te-weten-over-leuproreline) voor de komende 12 weken. Dit om de endometriose te behandelen. Hierna door naar andere hormonen om de eicelgroei te stimuleren en dan de punctie om de goede eicellen te oogsten. Omdat we alles in 2017 willen doen, mogen wij rondom de feestdagen plaatsnemen in het ziekenhuis. Wel gezellig denk ik, met allemaal andere mensen de feestdagen inluiden ;).

Wat ik nog wel kwijt wil is dat ik mijn vrouw een enorme heldin vindt. Nog groter dan de actiehelden van weleer, zoals Sylvester, Arnold, Chuck en vele anderen. De strijd die zij levert is immens. Ik zie elke dag hoeveel het van haar vraagt. Ik ben enorm trots dat zij zoveel doorzettingsvermogen heeft. Ze geeft niet op, ondanks dat ze afbreekt en instort... Nee ze blijft toch gaan. Hoe??? Dat weet niemand, misschien zij zelf ook niet. Kortom zij is de grootste held(in) die ken. Groter dan de mannen uit de Marvel Comics, of DC Comics, Expendables of welke andere "golden oldie" actiefilm dan ook.

Het wordt dus weer vervolgd, en dat kunnen jullie weer lezen in het vervolg van "Married without children". To be continued....

Previously on "Married without children"

Op het moment dat ik dit schrijf zijn mijn vrouw en ik ruim 4 jaar bezig met het krijgen van kind. Ook is het ruim een jaar geleden dat ik mijn blog als "vader zonder kind" ben gestart. Ik stond vandaag onder de douche te denken: "Waar sta ik nu eigenlijk?"

Ik zal het vast al eens eerder geschreven hebben maar sinds ons trouwen in mei 2013 zijn wij begonnen aan de invulling van onze kinderwens. Waar staan we nu, eigenlijk een terugblik (Previously on "Married without children"):

Stap 1:

Naar ruim een jaar proberen zijn wij naar de huisarts gegaan waar wij ons allebei hebben laten testen op onze vruchtbaarheid, ik mijn zwemmers en zij haar ovulatie en dergelijke. Alles was goed (mijn zwemmers werden als redelijk goed bestempeld, ergens raakt dat je toch als man;)). Ook de groeiremmers die mijn vrouw had gekregen toen ze jong was, en waarvoor we bang waren dat ze roet in het eten zouden gooien, waren geen belemmering. Dat waren twee weken waarin wij blij waren, en mijn vrouw zonder last op haar schouders door het leven kon. Maar na twee weken was dat klaar. De huisarts had zich toch vergist en de groeiremmers waren toch potentiële dwarsliggers.

Stap 2:

Na het bericht van de huisarts werden wij direct doorverwezen naar de vruchtbaarheidskliniek in het ziekenhuis. Hier zijn wij weer allebei getest, alles was weer goed (dit keer geen "redelijk goed";)) en werden wij eigenlijk naar huis gestuurd met het bericht: "Van de stellen die in het eerste jaar zwanger wil raken lukt het bij 20% niet, van deze 20% lukt het bij 80% in het tweede jaar wel. Meer kans dan de huidige 40% die jullie zelf hebben kunnen wij jullie nu niet geven."

Stap 3:

Ruim een jaar later concludeerde wij zelf dat wij toch tot de 20% van de 20% behoorde waarbij het ook in het tweede jaar niet lukt (schrijf ik het zo goed, ach wat geeft het, je snapt mij wel er was nog geen zwangerschap...). Na overleg en ook een beetje uitstel (misschien lukt het deze maand wel) zijn wij weer teruggegaan naar het ziekenhuis. Hop daar begon het IUI (intra-uteriene inseminatie), of te wel mijn zwemmers hoeven minder ver te zwemmen. 

Stap 4:

Na meerdere IUI trajecten, waarvan wij er wegens omstandigheden maar één echt hebben afgerond, zijn wij toch maar verder gaan praten met de artsen. Bij elke startecho waren wel "dingen" te zien die er niet hoorden en soms zelfs leidde tot direct stopzetten van het IUI traject. Echo's zijn rare beelden die zelf het meest getrainde oog kunnen foppen. Het is erger dan fopspiegels. Ze zouden een expositie moeten starten met spiegels die jou beeltenis omzetten naar een echo, je weet niet wat je ziet. Maar goed, in gesprek met de artsen kwamen we toch tot de conclusie dat het na een klein jaar tijd was voor de volgende stap.

Stap 5:

Dit was een kijkoperatie. Mede op ons aandringen gingen de artsen ter plekke onderzoeken wat er in de buik van mijn vrouw aan de hand was. Na de kijkoperatie was er geen twijfel: Endometriose! En zwaar ook. Daardoor een dichte eileider. Dat voelde als een flinke klap met de platte hand in het gezicht. En dat hebben we best even moeten verwerken. Wel is er duidelijkheid en een reden waarom het bij ons zo moeilijk gaat. Al enige tijd zijn onze kansen 50% minder dan gedacht. Tja daar zou geen enkele ervaren of onervaren kansspelliefhebber of gokverslaafde zich aan wagen, casino's daarentegen; stiekem de kansen van de spelers halveren zonder dat ze het weten.... Zou een goudmijn zijn voor ze. 

Na dit alles was het tijd voor een pauze, de achtbaan moest even stilgezet worden zonder, en niet op een plek waar je ondersteboven hangt. Dat is ook gelukt. De beugels konden los, we hebben onze benen kunnen strekken en denken stiekem al een tijd na over de volgende stap, dat is IVF. Brengt ook een hoop met zich mee want als we dat willen moet eerst de endometriose worden behandeld, en direct daarna door naar IVF. Voor een vrouw moet dat voelen alsof je de versnellingsbak van zijn 5 in keer in zijn achteruit zet, dus het is iets waar wij echt goed over nadenken. 

Zo ben ik beland waar wij nu staan. Een volgende stap. Als je wilt weten hoe verder, dan raad ik je aan om mij te blijven volgen... To be continued...

Mijn held(in)

Mijn held(in)

Definitie:

"Een held (mannelijk) of heldin (vrouwelijk) is een bestaand, fictief of historisch persoon die, wanneer geconfronteerd met gevaar, tegenslag en/of rampspoed, of vanuit een zwakke positie, moed en de bereidheid tot zelfopoffering betoont voor een grotere zaak. "

Ben je weleens iemand tegengekomen die aan deze omschrijving voldoet? Prijs jezelf gelukkig, want ze zijn inspirerend. Ze motiveren anderen zonder dat ze het doorhebben en in al mijn levensjaren (dat zijn er bijna 33) ben ik een dergelijk exemplaar nog niet eerder tegengekomen als waar ik nu over schrijf.

Ik zal proberen te schetsen wat ik zie en waarom ik er door gemotiveerd en geïnspireerd raak.

Dagelijks zie ik iemand worstelen met tegenslag. Het leven lijkt niet eerlijk en kan haar tegenwoordig soms dagelijks een klap in het gezicht geven. Er zijn fysieke ongemakken en pijn, maar ook mentale klappen die zwaarder zijn.

Ze krijgt veel voor haar kiezen maar gaat elke keer het gevecht aan. Zelfs als ze weet dat een beslissing haar nog meer tegenslag brengt, gaat ze er toch voor. Ze zet zich 100% in, zet het gezamenlijk belang voorop en zet door.

Wat er ook gebeurt. ze staat elke keer weer op. Het is verbluffend en ik kan niet anders dan respect hebben voor de manier waarop deze held(in) zelfopoffering toont, omgaat met tegenslag.

Het gaat om een “haar”, mijn vrouw. Ze is één van de sterkste mensen die ik ken. Zij heeft zoveel veerkracht, dat is waanzinnig. Niemand die ik ken krijgt zoveel te verduren als zij. En zij neemt alles op, en gaat door. Ons belang om een kind te krijgen is waar zij het voor doet.

Hoe makkelijk zou het zijn voor haar om “ho, stop” te zeggen. Maar ze doet het niet. Als er twijfel is, zet ze door. Als ze het niet weet, gaat ze toch.

Zelfs als de tranen vloeien, haar wangen nat zijn en elke molecuul in haar lichaam schreeuwt dat ze het niet moet doen, doet ze het toch. Ze gaat de behandeling aan, neemt het voorgeschreven medicijn en gaat er weer de volle 100% voor.

Het is verbluffend, magisch, inspirerend, motiverend en dwingt immer respect af. Ik kan het juiste woord eigenlijk niet vinden om te beschrijven hoe trots ik op haar ben dat ze dit voor elkaar bokst.

Ze is een held, mijn heldin. Zij past in zijn geheel bij de definitie waar ik dit stuk mee begon.

Zij is echt, zij is bereid om tegen elk gevaar, tegenslag of rampspoed in te gaan. Zij toont moed en offert zichzelf op voor een grotere zaak.