We zijn al weer 3 maanden verder naar de "recap" van "Married without children". "Time flies when you're having fun!", is een mooi spreekwoord. En dat klopt ook. Ik kan je vertellen dat de tijd ook vliegt wanneer je geen lol hebt..., echt waar.
In het vorige stuk kon je lezen dat wij over de volgende stap nadachten. Dat nadenken is omgezet naar actie kan ik je vertellen. Geen brute actie zoals je kent uit films als "Expendables" of golden oldies als "Terminator" (ja, ik geef het toe, ik heb onlangs hele domme actiefilms zitten kijken en uit nostalgie ook "Terminator"). Nee, ik bedoel actie als in ziekenhuis in en uit, prikken elke 4 weken en keihard vechten tegen bijwerkingen van hormonen, althans mijn vrouw dan. Ik sta erbij en kijk ernaar, en probeer er zoveel mogelijk voor haar te zijn. Het lijkt meer op "Grey's Anatomy" dan een domme actiefilm.
Begin september zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis om alles in gang te zetten. We wilden eigenlijk een gesprek met de arts die mij vrouw geopereerd had, maar ja dat zou maanden duren, dus we gingen naar een arts-assistent, of hoe je dat dan ook noemt. Een leuke meid, ja een meid want ze was zeker jonger dan ik (man wat voel ik mij oud terwijl ik dit schrijf;)). Ze was heerlijk chaotisch, maar pakte wel lekker door. We moesten haar wel vertellen dat Lucrin (het $%&#*@middel wat mijn vrouw voor 12 weken in haar lijf moet tolereren) bestond. Maar goed is een kleinigheidje toch, als je de arts van het bestaan van een medicijn op de hoogte moet brengen....
Wel pakte ze door. Zij snapte dat wij niet lang wilde wachten met de aanvang van het traject omdat wij al zo lang bezig zijn. Dus waar zij kon sneed zij de bochten af zodat wij onze planning (alle shit in 2017, en dan hopelijk "joy" in 2018) kunnen uitvoeren. Ook begreep zij wat een ellende endometriose (een linkje voor wie het niet kent https://endometriose.nl/endometriose/) is, en dat het ontzettend slecht te diagnosticeren (een mooi word, maar ik struikel er elke keer over als ik het moet uitspreken, schrijven gaat beter gelukkig) is.
Doordat onze arts-assistent lekker proactief was konden wij snel beginnen. Op 19 september konden we de eerste prik zetten. We hebben verschillende scenario's gehoord over het prikken. Er zou geprikt worden, we moesten zelf prikken, er kwam elke 4 weken een koerier met de prik, alle prikken zouden in 1 keer geleverd worden, enzovoorts... Redelijk onduidelijk allemaal. Maar we kregen duidelijkheid gelukkig. Op 19 september kwam er een verpleegkundige voor een prik-instructie. En wij werden gezegend met een heerlijk hippie variant van een verpleegkundige. Ze was lekker relaxed, vroeg waar het "slachtoffer" was en was deels in bloemetjes stof gehuld. Ze vond onze katten fantastisch en ik zag haar zo 40 jaar geleden aan een joint zitten met een protestbord naast haar terwijl ze even pauze nam van het protesteren tegen "the man". Heel aardige vrouw hoor, maar 1 van de eerste dingen die ze zei was: "Je wordt een heks"..... Lekkere binnenkomer, maar niet heus. Maar goed verder viel het mee, en hielp ze goed. Wij wisten waar we een toe waren en daar ging het om.
Sinds 19 september zitten we dus in het priktraject. Elke 4 weken een prik met Lucrin (http://www.apotheek.nl/medicijnen/leuproreline?product=lucrin#belangrijk-om-te-weten-over-leuproreline) voor de komende 12 weken. Dit om de endometriose te behandelen. Hierna door naar andere hormonen om de eicelgroei te stimuleren en dan de punctie om de goede eicellen te oogsten. Omdat we alles in 2017 willen doen, mogen wij rondom de feestdagen plaatsnemen in het ziekenhuis. Wel gezellig denk ik, met allemaal andere mensen de feestdagen inluiden ;).
Wat ik nog wel kwijt wil is dat ik mijn vrouw een enorme heldin vindt. Nog groter dan de actiehelden van weleer, zoals Sylvester, Arnold, Chuck en vele anderen. De strijd die zij levert is immens. Ik zie elke dag hoeveel het van haar vraagt. Ik ben enorm trots dat zij zoveel doorzettingsvermogen heeft. Ze geeft niet op, ondanks dat ze afbreekt en instort... Nee ze blijft toch gaan. Hoe??? Dat weet niemand, misschien zij zelf ook niet. Kortom zij is de grootste held(in) die ken. Groter dan de mannen uit de Marvel Comics, of DC Comics, Expendables of welke andere "golden oldie" actiefilm dan ook.
Het wordt dus weer vervolgd, en dat kunnen jullie weer lezen in het vervolg van "Married without children". To be continued....
