Het verbaast mij altijd hoe lang het duurt om een emotionele tegenslag te verwerken. Helemaal als dit een mokerslag is geweest. Binnen enkele minuten slaat mijn gemoedstoestand om en ben ik compleet van mijn stuk gebracht. De dagen erna lijken soms een roes te zijn. Ik kan mij maar moeilijk ergens toe zetten. Ik kan mij niet concentreren en alles lijkt zo ontzettend moeilijk. De ritjes naar mijn werk zijn zelfs lastig. Ik moet dan echt mijn aandacht erbij houden. Soms loopt er dan zelfs een traantje langs mijn wang. Want het enige waar ik dan aan kan denken is de mokerslag en welke emotie het bij mij losmaakt.
Twee dagen geleden kwam er weer een mokerslag. Eén van mijn vrienden wordt vader...
De klap die ik krijg is altijd tweeledig. Enerzijds voel ik boosheid in combinatie met jaloezie. "Waarom zij wel en ik niet?", is dan de vaak voorkomende gedachte. Het voelt niet eerlijk en ik kan wel boos worden op alles en iedereen. Onrechtvaardigheid is altijd een trigger geweest voor mij om boos te worden. En deze situatie voelt voor mij heel onrechtvaardig. Ik wil het zo graag, mijn vrouw wil het zo graag. Wij laten er veel voor, hebben zelfs de hulp van specialisten ingeroepen. Ik laat mijn biertje staan en zij haar wijntje. We nemen onze vitamines. Eigenlijk alles waar wij invloed op hebben, en dat is helaas niet veel, proberen wij zo te sturen dat het bij ons zal lukken. En al drie jaar krijgen wij het deksel op onze neus. Keer op keer. Als je dan hoort dat het bij iemand anders wel lukt, die naar mijn idee er veel minder voor heeft hoeven laten staan, dan voelt dat onrechtvaardig.
Maar dan komt het tweede deel van de klap, schaamte. Schaamte voor mijn jaloezie, schaamte voor mijn boosheid, schaamte voor het onrechtvaardige gevoel van onrechtvaardigheid. Want het is fantastisch nieuws dat iemand een kind krijgt. Het is een zegen en een wonder. En door mijn jaloezie en boosheid zie ik dat niet meer zo, in ieder geval niet op dat moment. En dat raakt mij. Want zo ben ik normaal niet. Ik ben niet heel jaloers aangelegd, ik gun mijn vrienden en familie alles. Maar door de jarenlange tegenslag lijkt het wel alsof ik verbitterd raak. Steeds minder mijzelf wordt. Het hele traject van een kind krijgen verandert mij. En zeker niet altijd ten goede. En dat raakt mij enorm. En omdat ik het dan als mijn plicht zie, zoek ik naar enthousiasme en blijheid en kan (tot nu toe) deze nog net vinden. Met al mijn enthousiasme feliciteer ik diegene die zwanger is. Ik zeg wel meerdere malen hoe tof het is en hoe blij ik voor ze ben. Maar diep in mijn achterhoofd voelt het gemaakt, ik draag een masker op dat moment. Niet veel mensen in mijn omgeving weten het namelijk. En sommige weten het wel, maar niet hoever alles gaat. Een enkeling weet alles van de situatie, maar zeker niet alles van de emoties die er voor mij achter zitten. Misschien zelfs mijn vrouw niet helemaal. Dat komt omdat ik het weinig echt uit, moeilijk vind om over te praten. Ik stop het snel weg.
Ik ben nu twee dagen verder na de mokerslag en ik heb nu wel het gevoel dat ik langzaam begin op te krabbelen. Makkelijk is het niet, maar we nemen stapjes vooruit. "Op naar de volgende!", zeg ik tegen mijzelf met een knipoog. Maar ik hoop dat één dezer dagen de mokerslag toch plaatsmaakt voor een wonder...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten