Vorige week dinsdag was het onze trouwdag, een feestelijke dag zou je zeggen. Maar bij ons zit er een nasmaak aan. Het is voor ons een reminder aan hoe lang wij bezig zijn om onze kinderwens te vervullen. En dat was vorige week precies drie jaar. De afgelopen drie jaar zitten mijn vrouw en ik in een situatie waar onduidelijkheid een grote rol speelt. Waarom? Omdat artsen bij ons allebei geen oorzaak kunnen vinden die leidt tot een verminderde kans op een zwangerschap. Alles ziet er goed uit.
Althans, sinds wij met IUI begonnen zijn, zegt elke arts die wij hebben gesproken dat ze toch wel iets zien. Maar wat? Dat weten ze niet. En kan het het kwaad? "Vast niet, ga maar gewoon door." Tot ongeveer twee weken geleden, toen wij voor een startecho in het ziekenhuis waren. Na de echo zei de arts weer dat hij iets zag. En gezien het feit dat wij al enige tijd bezig zijn, vond hij dat dit toch wellicht verder bekeken moest worden, want misschien is dit toch wel de oorzaak. Een week lang moest mijn vrouw wel prikken. Een week lang zaten wij in spanning, maar ook hoopvol dat wij misschien een antwoord gaan krijgen op onze vraag: zou er dan eindelijk een oorzaak gevonden worden die ons probleem verklaart? Wat zou dat fijn zijn. Hoopvol maar gespannen gingen wij dus naar het ziekenhuis afgelopen vrijdag. Wij hadden weer een nieuwe arts. We weten dat het bij dit ziekenhuis hoort, maar wij weten dus nooit welke arts wij hebben. Op de echo zag ook deze arts weer iets, misschien zelfs wel iets meer dan vorige week. Bij mij kwam naar boven: "Zouden ze nu toch verder gaan kijken? Gaan wij een antwoord krijgen in de komende weken?" Het tegendeel was helaas waar. Tegenover ons zat een arts die hardop aan het denken was en tijdens haar denkproces tot de conclusie kwam dat het niet hoefde uit te maken en dat we gewoon door kunnen gaan, ondanks dat er "iets" zit. "Maar dat zien we elke keer, dus dat moet geen kwaad kunnen. En als het deze keer niet lukt, dan gaan we wel een nieuwe echo maken, en als we dan nog iets zien, kunnen we een kijkoperatie doen."
Kortom onze hoop op een oorzaak en een antwoord viel in duigen. De onduidelijkheid blijft maar voortborduren.
De frustraties lopen op. Mijn vrouw en ik zijn de onduidelijkheid zat. Onlangs zei iemand tegen mij dat er in een gezond lichaam niks zit. Dus er moet iets zijn. Sinds januari ziet men eigenlijk al iets. Mijn vrouw heeft de afgelopen twee tot drie weken steken in haar linkerzij. Elke dag. We hebben dit aangekaart, maar vervolgens horen zij het niet. "Het hoort erbij," zeggen ze dan. Maar we geloven het niet meer. Al drie jaar in onduidelijkheid. En we zijn nog geen stap verder. Mijn hoofd duizelt er soms van. Hoe kan dit nu allemaal? Ook bij mijn vrouw. En zij wordt nog eens volgepompt met hormonen elke periode. En voor wat? Tot op heden voor niets. Niet eens een antwoord of een oorzaak voor ons "probleem". Maar we hebben eigenlijk niet eens een probleem, want er is niks mis. Het lukt ons alleen niet om kinderen te krijgen. Mijn vrouw kan niet eens op haar eigen lichaam vertrouwen. Haar lichaam doet wat de hormonen willen. De hormonen die de artsen haar geven. Ze steekt er zoveel energie in, en krijgt er niks voor terug. Soms kunnen wij maar moeilijk het antwoord vinden op de vraag: "Waar doen wij het voor?" Ook een andere vraag wil ik zo graag kunnen beantwoorden. Een simpel antwoord op de vraag: "Kunnen wij kinderen krijgen?", zou ons zo enorm helpen. Maar het antwoord blijkt niet zo simpel, althans dat is wat ik opmaak uit wat alle artsen die ons behandelen ons vertellen. Of wordt het misschien te moeilijk gemaakt.....?
Oef, nog een duizeling van onduidelijkheid. Misschien wel ergens een beetje paranoïde? Dat is wat onduidelijkheid met mij doet. Ik weet het niet dus ga ik maar van het ergste uit. De sprankeltjes hoop die je krijgt dwingen het doemscenario weer uit mijn hoofd. Maar als die hoop de kop in wordt gedrukt, ben ik weer terug bij af. "Kan ik wel kinderen krijgen?", vraag ik mij dus al drie jaar af....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten